Page 11 - Forsvarets forum 6-2019

SOLDAT: Dag Otto som fallskjermjeger. FOTO: PRIVAT

Frå Finnmark til California. Dag Otto kom gjen-
nom nålauget. Etter førstegongstenesta vurderte
han å verve seg til det som er forløparen til spe-
sialkommandoen. I staden blei det politiutdan-
ning og fast jobb i Kristiansand. Han trefte Ellen
som seinare blei kona hans, og dei kjøpte seg
hus. Kursen var sett. Heilt til fallskjermhoppet
i 1980 snudde opp ned på alt. Det tok 34 år før
han hoppa igjen. Denne gongen godt stroppa
fast til ein spesialsoldat på Rena.
– Eg plar alltid seie at folk må tore å utfordre
seg sjølv. Da kan eg ikkje vere noko dårlegare
sjølv. Men hjartet hamra ganske godt da eg stod
på rampa til Hercules-flyet. Heldigvis gjekk alt
bra denne gongen.

Viljestyrke. Han skildrar året som fallskjermje-
ger som den viktigaste perioden i oppveksten.
Han vart kjent med seg sjølv og lærte korleis
kroppen reagerer når det buttar imot.
– Det var periodar under Tour de France da
eg hadde lyst å leggje meg i grøfta og grine. Da
tenkte eg attende på helvetesveka. Når eg klarte
det, så kan eg klare dette også, sa eg til meg sjølv.
Viljestyrke er det viktigaste talentet. Det lærte
innkalling til Forsvaret i postkassa. – Der lærte eg noko viktig, at når ein trur ein eg i Forsvaret.
– Eg blei send på rekruttskolen for Garden er i kjellaren, så er ein truleg berre halvveges Høgdepunkta frå sykkelkarrieren er mange.
på Trandum. Der fekk eg auge på plakatar som ned trappa. Men eit av dei største kom under OL i Los Ange-
reklamerte for opptak til Jegerskolen. Eg tenkte Særleg ei hending gjorde sterkt inntrykk. les. Fire år etter at Dag Otto Lauritzen låg på
at det er «dei tøffaste av dei tøffe», så det måtte Under ein 5000-meter stupte to gutar av Finnmarksvidda og lurte på om han kunne gå
eg søkje. utmatting. normalt igjen, stod han på pallen og fekk bron-
Av 1200 som prøvde seg, fekk 100 lov til å – Ein av dei hamna i koma, den andre blei semedaljen rundt halsen.
vere med på helvetesveka. Det var lite søvn og henta av ambulanse, men døydde på veg til – Akkurat da kjentest det som eit gull.
mat, og gutar i tjueåra som felte nokre tårer og sjukehuset. Det blei politietterforsking, og
ville heim til mamma. Mange følte dei hadde dei fann seinare medisinar i skapet hans. Han
gitt alt og var ferdige. Likevel var dei der fram- hadde vore sjuk, men heldt det løynt. Han ville SVEIN ARSTAD sa@fofo.no
leis fleire dagar seinare. meir enn kroppen tolte. FOTO: WERNER JUVIK

DESEMBER 2019 11